Je was kind en alles was er, weet je nog, bijna niemand was dood
en je was zo klein als de wereld om je heen, drie straten en een
schoolplein, de geheime plek in de bosrand, jouw boom, het parkje
met de groene schaduwen achter de heg, alles was er en het zou er
altijd zijn want niemand kwam op het idee daar iets aan te veranderen
en je weet ook nu niet meer hoe alle dingen gingen schuiven, hoe
struiken of jurkjes zich openden als een theaterdoek met uitzicht op iets
wat je nog niet zien mocht, iets wat eigenlijk voor later was, misschien
was er een kijkgat in de schutting - en dat je jezelf, geen kind meer,
aan de andere kant van de schutting terugvond en je afvroeg hoe je
daar gekomen was, maar vooral waar de wens dat alles steeds weer
anders moest vandaan kwam, en dat je nu pas begrijpt dat wat je
doet alleen een poging is om die dingen terug te veranderen naar
de tijd dat alles er altijd was. zoals het was toen je nog kind was,
alles was er, weet je nog, bijna niemand was dood en je was
zo klein als de wereld om je heen.
